Dat moment #1 Van juf naar coach

13 jun Dat moment #1 Van juf naar coach

Soms is een gebeurtenis zó bepalend, dat je kunt spreken over een leven voor en na. Het moment dat er iets onomkeerbaars gebeurde, dat je een belangrijke knoop doorhakte of dat je dacht ‘nu ga ik het anders doen’. De weg ernaartoe fascineert mij. Was het een bewuste keuze of rolde je erin, was het een lang gekoesterde wens of spontane beslissing?

‘Ik had altijd in mijn achterhoofd: ik kan terug het onderwijs in. Tegelijkertijd dacht ik aan het ergste wat me zou kunnen overkomen: dat ik weer juf moest worden.’

Esther van Duin was een bevlogen juf. Toch besloot ze na tweeëntwintig jaar te stoppen. 

‘Het onderwijs gaf me veel. Ik kon er zo veel kwijt, ik was blij dat ik de kinderen iets mocht leren. Als ik in mijn flow zit, vergeet ik de tijd en ben ik op mijn best. Maar zo is het onderwijs niet ingericht. Er moet van alles, een hele dag. 
De laatste jaren stond ik voor de middenbouw, groep 3, 4 of 5. Mijn werkdagen begonnen om zeven uur, halfacht, om rustig op te starten. Ik had altijd tekort en daardoor het gevoel dat ik tekortschoot, in sociale interactie met collega’s of ouders die de klas inkwamen. Op iedereen intunen – en dan moest mijn dag nog beginnen. De ene keer kon ik dat goed, de andere keer dacht ik om negen uur: kunnen we stoppen? 
Je staat altijd aan: pauzeren met kinderen, contact met ouders en kinderopvang, na schooltijd meteen naar een vergadering. Vervolgens je klas op orde brengen, schoolwerk nakijken en de volgende dag voorbereiden. 
Voor veel mensen is dat oké, die kunnen dit werk prima aan. Ik was aan het einde van iedere werkdag overprikkeld en uitgeput. Ik ben structureel over mijn grenzen gegaan.

Eerder maakte ik deel uit van het managementteam. Ik was middenbouw-coördinator, daarnaast stond ik voor de klas. Die combinatie vond ik erg leuk. 
Na de geboorte van mijn tweeling, ruim twaalf jaar geleden, nam ik tien maanden verlof. Op de school was het een roerige tijd waarin de teamsamenstelling veranderde. Ik wist dat mijn functie zou verdwijnen, ik begeleidde nota bene de transitie. 
Het kostte me moeite weer te beginnen. Ik had ervoor gekozen minder te gaan werken. Waar ik eerst overal bovenop zat, was ik nu gewoon juf die maar twee dagen aanwezig was. 
Een duobaan in het onderwijs kan ingewikkeld zijn, zeker als jij degene bent die minder werkt. De schooljaren daarop vormde ik telkens met een ander een duo, het kost energie om aan elkaar te wennen. Ik kreeg een duo-collega die de regie nam, alles moest op haar manier. Voorheen was ik een Leading Lady in het onderwijs, nu voelde ik me klein. 
De groep waarvoor ik stond was moeilijk. Ik begon me af te vragen: hoe leuk vind ik het nog?
De daadwerkelijke keuze om te stoppen schoof ik voor mij uit. Ik identificeerde me enorm met het juf-zijn, al die jaren was ik er dag en nacht mee bezig. Ook op mijn vrije dagen deed ik dingen voor school. Ik wás juf. Dat is een proces, het loslaten van je identiteit. 

Mijn leven ontvouwt zich omdat ik doe wat ik leuk vind. Het is nooit mijn intentie geweest om yogadocente te worden, ook niet om een yoga-opleiding te volgen. Ik ging yoga doen, simpelweg omdat ik dacht: dat is goed voor mij. Daarmee ging een wereld voor me open. 
Een vriendin attendeerde mij op een meerdaagse yoga-intensive van een goede yogadocente. Ik werd betoverd, ik voelde dat ik van haar wilde leren. Toevallig startte een maand later een opleiding tot yogadocent bij deze vrouw, ik meldde me ervoor aan. 
De opleiding was een bewustwordingspad. Na een dag yoga bekeek ik mijzelf in de spiegel en zag ik een gloed over mijn gezicht. Ik voelde me bruisen en opgeladen, een nieuwe ervaring. 
Ik merkte dat de weinige yogalessen die ik gaf, me gemakkelijk afgingen. Het voelde niet als een baan, ik vond het vooral leuk om te doen.
Onderwijs en yoga waren voor mij twee aparte werelden en ze lagen zo ver uit elkaar. Ik zag niet hoe ik die ooit met elkaar zou verenigen.

‘In augustus 2018, de allereerste dag na de schoolvakantie, richtte ik mijn klas in. Toen ik de stoelen van tafel haalde, voelde ik door mijn hele lichaam: daar gá ik weer. Het was echt niet goed.’ 

Net na het afronden van mijn yoga-opleiding verhuisden we van Amsterdam naar West-Friesland. Iedere werkdag reisde ik naar Amsterdam en terug. 
Een basisschool hier in de buurt bood me een baan aan. Ik wilde weg uit Amsterdam, het forenzen kostte me teveel energie. Dus deed ik het maar, ook om mijzelf de kans te geven te ervaren hoe een dorpsschool is. De jaren hier brachten wel plezier in mijn werk terug. 
In augustus 2018, de allereerste dag na de schoolvakantie, richtte ik mijn klas in. Toen ik de stoelen van tafel haalde, voelde ik door mijn hele lichaam: daar gá ik weer. Het was echt niet goed.
Ik nam mijzelf voor: dit schooljaar beslis ik of ik in het onderwijs blijf, of dat het klaar is. De beslissing moest ik voor de meivakantie hebben genomen. Ik hield het stil, ik wilde het uitzoeken zonder de mening van anderen. 
Tijdens dat schooljaar kwamen er steeds meer yoga-klussen op mijn pad. Opdrachten waarop ik soms niet kon ingaan, omdat ik een baan had.

Zodra ik de knoop had doorgehakt, voelde ik berusting, een innerlijk weten: dit is de juiste beslissing. Het was een heel sterk gevoel. 
Ik moest het nog uitspreken naar de wereld. Dat vond ik spannend, dan zou het definitief zijn. 
Mijn vriend Ruud zag al die jaren wat het onderwijs met me deed. Ik heb ook wel geroepen: “Ik stop ermee!”. Dus toen ik hem vertelde dat ik het onderwijs zou verlaten, wist hij dat ik serieus was.
Mijn werkgever had begrip voor mijn beslissing, maar ze vond het verschrikkelijk. Ze had het niet zien aankomen. Ik was en bleef bevlogen, ik stond er voor de kinderen en de collega’s, tot mijn laatste dag in het onderwijs.

Op de eerste “werkloze” dag zat ik achter de computer. Nu moest het gebeuren. Een tijdlang voelde ik me schuldig als ik even niets deed. De deconditionering van hard werken is een proces geweest. 
Ik onderzocht of ik fulltime yogadocent zou worden, maar er moeten heel wat lessen worden gegeven om er een inkomen uit te genereren. In hoeverre blijft het dan nog leuk en vanuit passie? 
Ik had tijd nodig om te overdenken wat ik zou willen doen. Dat heb ik ook tegen Ruud gezegd. Anders zou ik weer ergens in belanden waarvan ik niet gelukkig word. Aan de andere kant gaf onze financiële situatie mij geen ruimte om het maar eindeloos aan te kijken. Dus ik nam vrij snel business coach in de arm, ik wist dat ik hierbij hulp nodig had. 
Ik geloof dat mensen niet voor niets op mijn pad komen. Wat me bij deze coach aansprak, is dat ze mij hielp om een bedrijf neer te zetten en aandacht aan zelfontwikkeling gaf. Voor mij gaat dat hand in hand. 
We keken vanuit: wie ben ik, welke talenten heb ik? Zonder daar direct een vorm of een beroep aan te hangen. Je mag alles doen waar jij energie van krijgt. Door haar kreeg ik het vertrouwen dat het vanzelf ontstaat, je hoeft het niet te bedenken.
Gaandeweg wist ik wat ik te bieden heb aan de wereld. Daaruit volgde een ideale klant, die ik verder kan helpen. 
Ik maakte een online programma voor vrouwen die in hun kracht willen komen. Ik had ontdekt dat mijn kracht in coachen zit, dat ik dat goed kan en dat ik daar heel blij van word.
Intuïtief coach is hoe ik mij nu noem, ik help vrouwen zich te verbinden met hun verlangens, ze uit te spreken en ze te manifesteren. Wat ik zelf deed – mijn hart volgen en mijn verlangens achterna gaan, ze manifesteren – is nu mijn werk bij andere vrouwen. 

Ik heb geen seconde spijt gehad van de beslissing, hoewel ik door veel lagen van mijzelf heen ging. Onzekerheid, de angst dat het niet zou lukken. Ik had altijd in mijn achterhoofd: ik kan terug het onderwijs in.
Tegelijkertijd, tijdens die diepe momenten, dacht ik aan het ergste wat me zou kunnen overkomen: dat ik weer juf moest worden. Dat vloog me dan wel aan. Ik was niet meer de persoon voor het onderwijs. 
Mijn huidige bestaan had ik nooit kunnen bedenken. Ik wist van tevoren ook niet wat het zou worden, ik heb niet het een voor het ander ingeruild. Ik wilde vooral uit de rat race die het onderwijs is geworden.
Vrijheid is belangrijk voor me. Dat ik mijn dag kan indelen zoals ik wil, maakt mij zo vervuld. Ik kan een stuk gaan wandelen als ik dat nodig heb of genieten van het mooie weer. 
Er komt veel moois op mijn pad, daar ben ik dankbaar voor. Waar ik over een jaar sta, wat ik dan doe, weet ik niet. Ergens vind ik dat heerlijk. Ik ben er nog niet, en ik weet niet of ik er ooit ben. Wel kom ik steeds dichter bij mijzelf.’

Meer informatie over Esther en haar werk is te vinden op www.natuurlijkverbinden.com.  Of volg @esthervan.duin op Instagram.