Mijn oma

13 mei Mijn oma

In mijn beleving is ze nooit veranderd, niet ouder geworden. Een statige vrouw, de haren altijd in een permanent. In echte oma-kleren. Ze is eigenwijs, nuchter, heeft altijd haar West-Friese woordje klaar.

Een aanpakster ook. Met de Wervershoofse bloemkolen in haar tas reisde ze in mijn jeugd met de bus van Noord-Holland naar ons gezin in Zevenaar – want de lekkerste bloemkolen die heb je alleen in West-Friesland. Helpen en bemoeien, dat is mijn oma.

Ze is natuurlijk wel ouder geworden. De bloemkool smaakt haar niet meer. De haren zitten niet meer in de krul. Haar gezicht is ingevallen. Haar hart gaat door maar haar lichaam wil niet meer. Het is op.

Ik ben zo blij dat ik afgelopen zaterdag de moed had om haar nog een kus te geven, haar hand vast te houden. Ze zat muisstil in haar seniorenstoel omdat alles haar pijn deed. Haar hand lag op een gekneusde rib. Ik hield de mok voor haar, zij dronk cappuccino door het rietje, Ze vroeg zich keer op keer af waarom ik geen koffie had gekregen, en welke dag het eigenlijk was. Er waren weer verhalen over vroeger. Samen huilden we om haar oude broze lichaam.

Het is genoeg geweest. Slaap zacht lieve oma.

Deze tekst schreef ik op dinsdag 9 april 2019 voor mijn stoere oma, die in slaap zou worden gebracht. Een dag later overleed zij op bijna 96-jarige leeftijd.