Lijmen

27 aug Lijmen

De vijfjarige dochter kwam huilend naar beneden. ‘Ik wil niet dat ik later doodga.’

‘Daar dacht ik vroeger ook aan, ik kreeg er nachtmerries van!’ zei de oudere broer.

Ik bracht Reva terug naar boven en nam plaats op de rand van haar ledikant. Tijd voor ouderlijke interventie.

‘Als je dood bent, hoe kom je dan in een potje? En waar kun je dat potje kopen?’ vroeg Reva.

Ik ging voor het snelste antwoord, het was al laat. ‘Dat duurt nog heel lang. Als het zo ver is, komt dat vanzelf goed.’ Voor het gemak negeerde ik de Verzorgingsstaat Nederland waarin steeds minder vanzelf goed komt.

Ze sprong uit bed. ‘Dat ga ik Wende vertellen.’

In het aangrenzende kamertje was de tweelingzus in slaap. 

‘Dan zeg ik het morgen.’ Reva kroop tegen haar knuffel en sloot haar ogen.

Ik gaf haar een kus en verliet de kamer. Op de overloop hoorde ik zacht: ‘Kapot is kapot, en soms kun je het lijmen.’ 

Wat mij betreft kon dat zo op een tegel.