Love not war

16 sep Love not war

‘Mama,’ vraagt Dochter bij het slapengaan, ‘als het morgen tijd is om op te staan, mag ik dan eerst eventjes bij papa en jou in bed?’

‘Dat is gezellig.’ Ik geef haar een nachtkus en loop naar beneden.

Op de bank kom ik van de Twittertijdlijn via allerlei uithoeken van het internet bij de Nieuwe Wereldorde uit. Deze keer kan ik het niet naast me neerleggen. Wat gebeurt er met dit land, de wereld, wat voor toekomst hebben onze kinderen?

Ik lees teveel, sluit me aan bij online groepen, installeer voor de zekerheid Telegram. 

In bed tikken de minuten weg. Ik sluip weer naar beneden, probeer iets te vinden dat me geruststelt.

Als ik eindelijk slaap, droom ik over een telefoonhorloge dat in mijn pols wordt geïmplanteerd. De toegangscode is 666.

Dochter trekt aan mijn arm. ‘Ik zou toch bij jullie wakker worden, mama?’

Achter haar trippelt Tweelingzus de slaapkamer in. De meisjes klimmen in bed. Het is net geen half zes.

Mijn gemopper maakt ze niet uit, twee warme lijfjes schurken tegen me aan. Ik voel, het is belangrijker dan ooit: Liefde – geen angst.