14 okt Nordic Noir
Omdat de ouders het zwemuur van hun kroost nog steeds buiten horen af te wachten, de plaatselijke supermarkt wordt verbouwd en van het aangrenzende winkelcentrumpje weinig over is, besloot ik in een opwelling het graf van mijn opa en oma te bezoeken.
Ik moest me even oriënteren. Net toen ik dacht, hier liggen ze, zag ik een man die zich fietsend over het verder uitgestorven (excusez le mot) kerkhof verplaatste.
Direct irriteerde ik me aan de persoon die mij op deze herfstige namiddag van mijn grootouders afleidde. De man fietste een stukje, stopte dan weer. Iets in mij zei dat hij volstrekte willekeur aanhield.
Ik probeerde aan mijn opa en oma te denken. Het wolkendek trok dicht. Ik vervloekte het feit dat ik graag naar Scandinavische thrillerseries kijk, want de man kwam mijn kant op.
Hij stopte om een grafsteen vlak achter mij te bestuderen. Hij leek me niet helemaal goed bij zijn hoofd – dat maakt niets uit, heb ik van de Nordic Noirs geleerd.
Zonder woorden zei ik mijn opa en oma dat ik een andere keer terugkom, wist dat dat lang zal duren, haastte me naar de parkeerplaats. Het begon te hagelen. Ik stapte in mijn auto, sloot de deuren af en reed richting zwembadterrein. De rest van het uur hield ik me schuil achter de beslagen autoruiten.
Geen reactie's