Ik ben er klaar voor: laptop open, koffie ernaast, koekje erbij, telefoon uit. Ik staar naar naar het witte scherm voor mij. Er verschijnt geen letter. Ik heb geen zin. Geen zin in wéér dat verhaal. Het lukt niet. Geen mooie woorden vandaag. Stom verhaal. Wat zullen we vanavond eigenlijk eten? Ik moet nog een wasje draaien. De minuten tikken weg. Toch maar eens kijken...
Ik kom niet vaak op Arts kamertje maar het is fijn dat die plek er nog is, als een Art-museum. Ook grote broer komt er vaak even. En zijn zussen rommelen in de verkleedkist, vinden er een spelletje of komen met een knuffeldier of een map Pókemon-plaatjes naar beneden (dat vindt grote broer dan weer...
In mijn beleving is ze nooit veranderd, niet ouder geworden. Een statige vrouw, de haren altijd in een permanent. In echte oma-kleren. Ze is eigenwijs, nuchter, heeft altijd haar West-Friese woordje klaar. Een aanpakster ook. Met de Wervershoofse bloemkolen in haar tas reisde ze in mijn jeugd met de bus van Noord-Holland naar ons gezin in...
Bovenstaande zin is een cliché, dat geef ik toe. Maar er zit een waarheid in. De afgelopen maanden ging het niet goed op mijn werk. Ik raakte verstrikt in brij van werkzaamheden die maar terug bleven komen. Ik kon geen mooie teksten meer bedenken. Vergat te snel waar de afdeling het over had gehad. En om...