Murieta

05 jul Murieta

Het rolluik hing tot halverwege. Uit de donkere woning schalde Enter Sandman van Metallica op repeat. 
Ook de garagedeur was half open. Er liep iemand, een jonge man met in zijn handen een vieze doek. Hij sleutelde aan een auto zonder wielen.
Een hond schoot onder de deur door, om tegen mijn benen op te springen. De zon scheen venijnig. Er was niemand op straat. 
De man riep iets, de hond holde terug. Ik opende de deur van mijn appartement. Het was er onaangenaam koud. 

Het begon buiten te schemeren, in de garage gingen de lichten aan. Metallica stopte, het bromgeluid van een versterker kwam ervoor in de plaats. Vanaf mijn bovenverdieping gluurde ik door het rolluik, de man zat op de box, een gitaar in zijn hand. Hij speelde, het klonk alsof hij nog vaak moest oefenen. De hond scharrelde rond voor de huizen.
Toen de maan aan de hemel stond, verscheen de man buiten. Hij riep over de koolzaadvelden. De hond kwam niet. 
De man boog voorover en liep naar binnen. Het licht ging uit, het rolluik bleef tot halverwege.